Skiën in Andorra

Andorra, volgens sommigen het nieuwe Walhalla van de wintersport. Nieuwsgierig als we zijn, konden we niet anders dan er eens naar toe te gaan.

Wat me in eerste instantie weerhield was de lange busreis: een kleine1280 kilometer om precies te zijn, goed voor 14 uur bijna ononderbroken buspret. Echter met een straffe slaappil achter de kiezen, moet ik toegeven dat het al bij al best meeviel.

Voor de volgende 6 dagen zou La Massana onze uitvalsbasis worden. Afgaande op de sneeuwhoogtes op diverse sites zou er minstens 50 cm sneeuw in het dal moeten liggen. Echter met de meeste verbeelding was er zelfs geen spoor van een wit tapijt in het dal. Wij hadden het geluk in een hotel te verblijven, op nog geen 75 meter van de liften naar 'boven'.

Tijdens de eerste rit naar boven met de lift viel ons het troosteloze blik op van La Massana: grauw, grijs en gebouwen zonder ziel, laat staan enige uitstraling welke je kan verwachten van een idyllisch bergdorp.

Boven aangekomen, dit is relatief want 1950 meter is niet echt hoog voor kenners, konden we voor het eerst onze voetafdruk nalaten de hagelwitte sneeuw. Tegelijkertijd waren we blij -want we hadden sneeuwcontact- maar er heerste ook teleurstelling. Immers een laterale blik rondom ons, leerde dat we op de noordhelling van de berg zaten en dat er op de rondomliggende flanken die meer zuidelijke georiënteerd lagen, bijna geen sneeuw te bespeuren was.

Het gebied zelf. Even hadden we mea culpa geslagen toen we merkten dat we een plannetje van 't gebied vergeten waren mee te pakken. Echter, achteraf beschouwd, moet je al behoorlijk laag begaafd zijn om in zulk een klein gebied verloren te skiën. Bovendien was het gebied zo ingericht dat je steeds op dezelfde plaats (vertrek en aankomst) uitkwam. Plannetjes waren maw dus volledig overbodig.

De liften leunen eerder aan bij de vorige generatie infrastructuur, dan wel bij de nieuwe die we stilletjes aan als doodnormaal beschouwen. Snelheid, overdekte zetelliften, verwarmde zetels (ok, ik geef toe ... dit is erover) zijn allemaal zaken die we hebben gemist. Wel hebben we kunnen ondervinden hoe het was om ons zitvlak te moeten pijnigen op tergend trage tweepersoonsliftjes (6 iPod nummers afgespeeld tijdens de rit), met houten bankjes en met voetsteunen die een doorsnee persoon niet kan gebruiken, tenzij je 15 cm laat verwijderen van je onderbeen.

Spanje, Andorra, dat betekent lekker eten, smakelijke tapa's... helaas, niet in La Massana. Niets is zo verkwikkend als een gezellige berghut op te zoeken om je innerlijke geneugten te bevredigen. Echter, niet in La Massana. Geen berghutten te bespeuren. Enkel twee fastfoodrestaurants met kartonnen borden, plastiek bestek en dito bekertjes....dit was een afknapper.

Sfeer was hier duidelijk heel ver te zoeken. Zover zelfs dat er nergens een apres-ski bar of tent te bespeuren was.

Conclusie:

Een doorgewinterde wintersporter die al van Oostenrijk, Italië, Zwitserland en ja -zelfs van Frankrijk- heeft geproefd, kan moeilijk zijn gading vinden in Andorra. Voor dit soort skigebieden is er zeker een doelgroep. Echter ik behoor daar duidelijk niet (meer) toe.